گلچینی از حکایات زیبای مرزبان نامه + داستانک های الهام بخش و پند آموز

گلچینی از حکایات زیبای مرزبان نامه + داستانک های الهام بخش و پند آموز

گلچینی از حکایات زیبای مرزبان نامه

گلچینی از حکایات زیبای مرزبان نامه + داستانک های الهام بخش و پند آموز . در ادامه

این قسمت چند نمونه از حکایت و داستان های بسیار زیبا و خواندنی،

مرزبان نامه را برای شما عزیزان قرار داده ایم.

با نیمکت خبر همراه باشید.

داستان های مرزبان نامه

مرزبان نامه از جمله شاهکارهای بلامنازع ادب فارسی،

و مازندرانی در نثر مصنوع مزین است و می‌توان آن را ،

سرآمد همه آن‌ها تا اوایل سده هفتم دانست

مرزبان‌نامه کتابی است که در اصل به زبان مازندرانی،

نوشتهٔ اسپهبد مرزبان بن رستم بن شهریار بن شروین بن رستم ،

بن سرخاب بن قارن می باشد. بعدها سعدالدین وراوینی آن را ،

از زبان طبری به فارسی دری نقل کرد. این اثر یکی از ،

آثار ارزنده زبان فارسی است که در نیمه اول قرن هفتم،

میان سال های ۶۱۷-۶۲۲ هجری قمری از زبان طبری،

باستان به زبان پارسی دری نوشته شد.

در ادامه تعدادی از حکایت های جالب از کتاب مرزبان نامه را برای شما آماده کرده ایم :

حکایت پیاده و سوار:

شنیدم که وقتی مردی جامه فروش رزمهٔ جانه دربست،

و بر دوش نهاد تا بدیهی برد فروختن را سواری اتّفاقاً با او همراه افتاد.

مرد از کشیدنِ پشتواره بستوه آمد و خستگی در او اثر کرد.

بسوار گفت: ای جوانمرد، اگر این پشتوارهٔ من ساعتی در پیش گیری،

چندنک من پارهٔ بیاسایم، از قضیّتِ کرم و فتوّت دور نباشد.

سوار گفت: شک نیست که تخفیف کردن از متحمّلانِ بار کلفت ،

در میزانِ حسنات وزنی تمام دارد و از آن ببهشت باقی توان رسید،

فَاَمَّا مَن ثَقُلَت مَوَازِینُهُ فَهُوَ فِی عِیشَهٍٔ رَاضِیَهٍٔ ؛

امّا این بارگیرِ من دوش را لبِ هر روزه جو نیافتست و تیمارِ بقاعده ندیده،

امروز قوّت آن ندارد که او را بتکلیفِ زیادت شاید رنجانید،

درین میان خرگوشی برخاست، سوار اسب را در پیِ او برانگیخت و بدوانید ،

چون میدانی دو سه برفت، اندیشه کرد که اسبی چنین دارم،

چرا جامهایِ آن مرد نستدم و از گوشهٔ بیرون نرفتم.

والحقّ جامه فروش نیز از همین اندیشه خالی نبود،

که اگر این سوار جامهایِ من برده بودی و دوانیده ،

بگردش کجا رسیدمی ؟ سوار بنزدیکِ او باز آمد و گفت :

هَلا جامها بمن ده تا لحظهٔ بیاسائی ، مرد جامه فروش گفت :

برو که آنچ تو اندیشیدهٔ ، من هم از آن غافل نبوده‌ام.

حکایت پیاده و سوار به زبان ساده

روزی بود و روزگاری بود. یک مرد بزّاز بود که هر چند وقت یک بار از شهر،

پارچه و لباس های گوناگون می‌خرید و به ده های اطراف می‌برد،

و می فروخت و به شهر برمی‌گشت. یک روز این بزّازِ دوره گرد،

داشت از یک ده به ده دیگر می‌رفت، وقتی از آبادی خارج شد،

و به راه بیابانی رسید، مردی اسب سوار را دید که آهسته آهسته می‌رفت.

مرد بزّاز که بسته‌ی پارچه ها را به دوش داشت،

بسیار خسته شده بود، به سوار گفت: «آقا، حالا که ما هر دو از یک راه می‌رویم،

اگر این بسته را روی اسب خودت بگیری،

از جوانمردی تو سپاسگزار و دعاگو خواهم».

سوار جواب داد:«حق با تو است که کمک کردن به همنوع،

کار پسندیده ای است و ثواب هم دارد امّا از این متأسّفم که اسب من دیشب،

کاه و جو نخورده و چون تاب و توان راه رفتن ندارد،

بار گذاشتن روی او بی‌انصافی است و خدا را خوش نمی‌آید»

مرد بزّاز گفت: «بله، حق با شماست» و دیگر حرفی نزد.

همین که چند قدم دیگر پیش رفتند، ناگهان از کنار جاده،

خرگوشی بیرون دوید و پا به فرار گذاشت و رفت صد قدم دورتر نشست.

اسب سوار وقتی خرگوش را دید، شروع کرد دنبال خرگوش تاختن.

خرگوش دوباره شروع کرد به دویدن، او از جلو و اسب سوار از دنبال او رفتند.

مرد بزّاز وقتی دویدن اسب را دید به فکر فرو رفت،

و با خود گفت:«چه خوب شد که سوار،کوله بار مرا نگرفت ،

وگرنه ممکن بود به فکر بدی بیفتد و پارچه های مرا بِبَرد و دیگر دستم به او نرسد».

اتّفاقاً اسب سوار هم پس از اینکه مقداری رفته بود ،

به همین فکر افتاد و با خود گفت:«اسبی به این خوبی دارم،

که هیچ سواری هم نمی‌تواند به او برسد، خوب بود،

بسته‌ی بار بزّاز را می‌گرفتم و می‌زدم به بیابان و می‌رفتم».

سپس سوار، اسب را برگردانید و آرام آرام برگشت ،

تا به پارچه فروش رسید و به او گفت:«خیلی معذرت می‌خواهم،

تو را تنها گذاشتم و رفتم خرگوش بگیرم، نشد.

راستی چون هنوز تا آبادی خیلی راه داریم، دلم راضی نشد،

تنها بروم و دیدم خدا را خوش نمی‌آید که تو پیاده و خسته باشی ،

و من هم اسب داشته باشم و به تو کمک نکنم،

حالا بسته‌ی پارچه را بده تا برایت بیاورم. اسب هم،

برای این مقدار بار، نمی‌میرد، به منزل می‌رسد و خستگی از تنش در می‌رود».

مرد بزّاز گفت:«از لطف شما متشکّرم، راضی به زحمت نیستم.

بعد از پیدا شدن خرگوش و دویدن اسب، من هم فهمیدم ،

که باید بار خودم را خودم به دوش بکشم».

بازنویسی : مهدی آذریزدی

حکایت باغبان نیک اندیش

شنیدم که روزی خسرو بتماشایِ صحرا بیرون رفت،

باغبانی را دید مردی پیر سالخورده، اگرچ شهرستانِ وجودش ،

روی بخرابی نهاده بود و آمد شدِ خبر گیرانِ خبیر از چهار دروازه باز افتاده،

وسی‌دو آسیا همه در پهلویِ یکدیگر از کار فرو مانده،

لکن شاخِ املش در خزانِ عمر و برگ‌ریزانِ عیش شکوفهٔ تازه،

بیرون می‌آورد و بر لب چشمهٔ حیاتش بعد از رفتنِ آبِ طراوات،

خطّی سبز می‌دمید در اخریاتِ مراتبِ پیری درختِ انجیر می‌نشاند.

خسرو گفت: ای پیر ، جنونی که از شعبهٔ شباب در موسمِ صبی خیزد،

در فصلِ مشیب آغاز نهادی ، وقتِ آنست که بیخِ علایق،

ازین منبتِ خبیث برکنی و درخت در خرّم آباد بهشت نشانی،

چه جایِ این هوایِ فاسد و هوسِ باطلست ؟

درختی که تو امروز نشانی، میوهٔ آن کجا توانی خورد ؟ پیر گفت :

دیگران نشاندند ، ما خوردیم ؛ ما بنشانیم دیگران خورند.

بکاشتند و بخوردیم و کاشتیم و خورند

چو بنگری همه برزیگرانِ یکدگریم

خسرو از وفورِ دانش و حضورِ جوابِ او شگفتیِ تمام نمود.

گفت : ای پیر، اگر ترا چندان درین بستان‌سرایِ کون و فساد بگذارند ،

که ازین درخت میوهٔ بمن تحفه آری ، خراجِ این باغستان ترا دهم.

القصّهٔ اومید بوفا رسید ،

درخت میوه آورد و تحفه بپادشاه برد و وعده بانجاز پیوست.

حکایت باغبان نیک اندیش به زبان ساده

یک روز پادشاهی برای گردش کردن به دشت و صحرا رفت.

باغبان پیر و سال خورده ای را دید که مشغول کاشتن نهال درخت بود.

پادشاه گفت : ای پیرمرد، در زمان پیری و سال‌خوردگی،

کارهای دوره‌ی جوانی را انجام می‌دهی. زمان آن رسیده،

که علاقه و اشتیاق به کارهای مادّی را رها کنی و کارهای خوب،

و شایسته ای را انجام دهی تا به بهشت بروی.

تو در این سن و سال نباید به فکر طمع و آرزوهای مادّی باشی.

تو تا بزرگ شدن درخت و محصول دادن آن، زنده نمی‌مانی،

و نمی‌توانی از آن بهره‌مند شوی. باغبان پیر و بی کینه گفت:

انسان‌های قبل از ما زحمت کشیدند و ما از دست رنج آن‌ها استفاده کردیم،

الآن ما می‌کاریم تا آیندگان از آن‌ها، بهره ببرند.

گردآوری: سایت خبری نیمکت